حدود ۲۰۰ سال پیش، حاج بمونی آقای بزرگ که از بزرگان طایفه آقاجری بود، قلعه ای زیبا و محکمی را در ۱۵ کیلومتری جنوب شرقی شهرستان بهبهان، بالای تپه ای بلند و مشرف به رودخانه برای سکونت خود بنا کرد.
این قلعه دارای ۲ بخش اصلی شمالی و جنوبی است. طبقه دوم ضلع جنوبی قلعه که مشرف به رودخانه و معروف به " خان نشین " بود، اتاق مخصوص حاجی و مهمانان ویژه و اتاق های طبقه همکف متعلق به زن، دختران و پسران حاجی و همچنین خدمتکاران و ساختمان شمالی محل نگهداری اسب و علوفه بود. قلعه از سه طرف مشرف به پرتگاه و تنها راه "بار رو"ی قلعه از پشت بود که با دریچه هایی به نام "تیرکش" که در طبقه دوم ساختمان طراحی شده، در مواقع ضروری توسط "تفنگچی ها" حراست میشد. روستا دارای یک مسجد قدیمی است که توسط حاج بمونی، زمانی که از مکه بازگشت بنا شد و همچنین یک آسیاب آبی که حاجی از طایفه ای که قصد ترک منطقه را داشتند خرید و آنرا مرمت کرد. با امتیاز داشتن این آسیاب، روستاییان زیادی از فاصله های دور و نزدیک برای آسیاب گندم و جوی خود به این روستا می آمدند. آب این آسیاب از مسیری حدود ۲ کیلومتر بالاتر، از درون قنات هایی که با دست اهالی روستا زده شده بود، زیر نخل ها و از کنار مسجد میگذشت و نهایتا وارد آسیاب میشد و سنگ های اسیاب را به حرکت در می آورد...و این چرخه، چشم انداز بسیار زیبایی را درست کرده بود. و همچنان سال ها بعداز فوت حاجی بمونی، چرخ های این آسیاب چرخیدند و چرخیدند تا وقتی که دیگر آسیاب آبی از رونق افتاد و ساختمانش بدلیل عدم مراقبت کم کم تخریب شد. بعداز حاجی بمونی، برادران و نوادگانش در این برج زندگی کردند که آخرین آنها بمونی آقا بود. بمونی آقا فرزند برات آقا و نوه "حاج بمونی آقای بزرگ" بود.