در ۳۰ کیلومتری جاده استهبان- شیراز و روبروی روستای دهویه رونیز علیا در میان کوه، غاری زیبا وجود داره که به غار گبر شهرت یافته. از ویژگی های این غار پوشیدگی و استنتار اونه به گونه ای که تا چند قدمی آن قابل رویت نیست. دهانه غار کوچیکه و برای ورود به اون باید مسافتی سرازیری طی کرد تا به کف غار رسید. از ویژگی های دیگه غار وجود ستون ها و آویزانک های آهکیه که به اصطلاح علمی، استالاکتیت و استالاگمیت گفته می شه. تقریباً از تمامی سقف آن قطرات آب زلال و خنکی می چکه، در تابستون هوایی بسیار خنک و مطبوع داره. جالبتر از همه اینها خمره ایست که در انتهای غار و در بلندای صخره ای از روزگاران دور در زیر یکی از آب چگان ها قرار دادن. اگرچه شکل ظاهری خود رو حفظ کرده ولی رسوبات آهکی، اون رو به صورت تکه ای از کوه درآورده و خود جزیی از استالاگمیت آن محل شده. هرچند که این غار متعلق به زردتشتیان این منطقه بوده ولی زمین شناسان می تونن از لایه های رسوبی روی خمره قدمت و تاریخ نصب آن رابیابند.