مناره ۱۸ متری شهر گلپایگان که به آن «میل گلپایگان» هم گفته می شود، در زمره بلندترین مناره های قرن پنجم هجری قمری و مربوط به دوره سلجوقی است. این بنا در سال ۱۳۱۷ -۱۸ مرمت شد. منار گلپایگان دارای دو در است و در درون آن پلکانی تعبیه شده. قسمت های پایین و بالای مناره مرمت گردیده و دارای کتیبه آجری است که این کتیبه به خط کوفی نوشته شده و فاقد تاریخ می باشد و متن کتیبه آن از آیات کلام الله مجید است. این مناره با قدمتی حدود ۹۰۰ سال در برابر عوامل طبیعی (زلزله، باد، باران، سرما و گرما) سرفراز برجای مانده و از جمله بلندترین مناره های ایران می باشد. دو راه پله دارد که بصورت دورانی با ۶۴ پله به بالای مناره می توان صعود کرد. این مناره از زمان سلجوقیان است که ساختمان آن را احتمالا با ساختمان مسجد جامع و بازار چهارسوق همزمان می دانند. گفته می شود این مناره برای راهنمایی کاروانیان بوده و بالای آن چراغ نصب می کرده اند و در جنوبی چهارسوق از جلوی مناره شروع می شده است. لازم به ذکر است که ،سالها پیش اطراف آن را پا منار می نامیدند که خاکی و شامل چندین خندق بوده است. بنا بر اظهارات کسبه محلی این بنا هنوز مورد بی مهری مردم است و آنطور که باید در حفظ آن تلاش نمی شود. در قسمت جلویی این اثر یک شیر سفید رنگ دیده می شود که ظاهرا سالها پیش همتای دیگری هم داشته که مشخص نیست که اکنون کجاست و چه کسی و یا چگونه شیر دوم را از این منطقه برده است. مناره گلپایگان در تاریخ ۲۸ خرداد ۱۳۱۵، با شماره ۲۵۰ جزو آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.